صدای حرکت قطار کناری در واگن می‌پیچد. جمله‌ها در سرم محو می‌شوند. هنوز داروهای دیشب بر جسمم حاکم‌اند. صدای آقای اژه‌ای رسا بود اما واژگان رئیس‌جمهور در سر و صدای مترو گم می‌شوند. امروز اجازه ورود نداشتم. دیرتر می‌روم. کاش نمی‌رفتم و استراحت می‌کردم. از گوشی صدای دکتر پزشکیان را به زحمت می‌شنوم. واضح نیست.
به تاریخ اسلام اشاره می‌کند. صدایش آرام‌آرام اوج می‌گیرد. از پیمان برادری و تصرف مکه یاد می‌کند. گذشت پیامبر(ص) را در حق سردمداران کفر توصیف می‌کند و با تأکید بر رفع تبعیض‌ها می‌گوید: «حضرت علی (ع) خدا و مردم را یک‌سو و خود و قوم و خویش خود را یک‌سو می‌گذارد.»
به ایستگاه می‌رسم. باید پیاده شوم. صداهای اطراف کمتر می‌شود یا صدای دکتر پزشکیان رساتر؟ نمی‌دانم. می‌خواند: «انصف الله و انصف النّاس من نفسک، و من خاصه أَهلک، و من لک فيه هوى من رعيتک. امام علی (ع) می‌گویند بین این دو انصاف کن: مردم و خدا، خودت و حزبت و جناح و قوم و خویشت. هر چه برای اینها خواستی برای این مردم هم بخواه. فانک الا تفعل تظلم؛ و من ظلم عباد الله کان الله خصمه دون عباده. اگر اینگونه رفتار نکنی ظلم کرده‌ای.»
پله‌ها را می‌دوم. جسمم جان گرفته است. می‌شنوم: «شاخصی که باید به باور من برای آن کار کنیم مردم هستند؛ هر مشکلی که مردم دارند ما موظفیم حل کنیم. اگر نمی‌توانیم به وظیفه‌مان عمل کنیم با آنها گفت‌وگو کنیم. با زبان خوش صحبت کنیم. این وظیفه من مجری است.»
رئیس‌جمهور باز به مکه بازمی‌گردد و بر برادری مسلمانان تأکید می‌کند و از قول پیامبر(ص) می‌گوید: «إن الناس من عهد آدم إلی یومنا هذا مثل أسنان المشط، لا فضل للعربی علی العجمی، ولا للأحمر علی الأسود إلا بالتقوی. کسی بر دیگری برتر نیست. اسلام آمده تبعیض‌ها را برطرف کند و ما وظیفه داریم بستر را برای همه فراهم کنیم. به نظر من شاخص مردم هستند و از هر حرکتی که باعث شود مردم عصبانی شوند باید اجتناب کنیم»
در ذهنم تکرار می‌شود: «مردم». دکتر پزشکیان می‌گوید: «حضرت علی (ع) به مالک می‌گوید دلیل اینکه درست یا غلط هستی بما يجری اللّه لهم على ألسن عباده که مردم پشت سر شما چه می‌گویند. مردم اگر ما را قبول نداشته باشند مشکل خواهیم داشت. وظیفه ما حل مشکلات همه مردم است. مردم، نه آنهایی که ما را قبول دارند، وظیفه ما برخورد عادلانه و منصفانه با همه مردم کشور است.»
پاهایم سست می‌شود. داروها دوباره غالب می‌شوند. نفسی عمیق می‌کشم. تکرار می‌کنم: «فان الله سميع دعوه المضطهدين»
