بزرگی آرمان و فاصله رسیدن به آن ارتباط مستقیمی با بزرگی قد و سن و سال یا تعداد همراهان ندارد؛ بلکه بزرگی یک هدف به موضوع آن مرتبط است. «حسین علی‌مرادی» مصداق این باور است. او ابتدا با اهدای یک شاخه گل آغاز کرد و با ساختن چند مدرسه ادامه داد و حالا این کار را مثل ارثیه‌ای به پدر رسانده است. پدر او در حضور رئیس‌جهور از فعالیت‌های او سخن گفت.
به قلم خبرنگار پایگاه اطلاع‌رسانی دکتر مسعود پزشکیان، برای بیشتر دانشجویان و فعالان گروه‌های جهادی نام «حسین علی‌مرادی» سرمشقی برای مدرسه‌سازی در مناطق محروم استان سیستان و بلوچستان است. او عمر کوتاهی داشت و در 24 سالگی در حالی‌که می‌توانست در بهترین دانشگاه‌های جهان درس بخواند درگذشت.
حضور رئیس‌جمهور برای بار دوم در استان سیستان و بلوچستان فرصتی را برای یادآوری فعالیت‌های حسین فراهم کرد. عباس علی‌مرادی، پدر حسین، در نشست توسعه عدالت و فضای آموزشی با مشارکت مردم، سخن گفت و روایت کرد: «برای ادامه تحصیل به انگلستان رفته بودم. او را با خودم به ایران برگرداندم و به محض اینکه در دانشگاه قبول شد به منطقه دشتیاری آمد. ازدواج کرد. پدر شد و در مسیر مدرسه‌سازی جان سپرد. حسین هنگامی که دانشجو بود راه خود را پیدا کرد.»
علی‌مرادی در این نشست تشریح کرد: «او قرار بود 10 مدرسه را به کمک خیرین بسازد. در میانه راه، آن را به 20 مدرسه افزایش داد. توانست پنج مدرسه را بسازد و 15 مدرسه را برای من که پدرش بودم به ارث گذاشت. خدا کمک کرد آن مدارس را تکمیل کردیم و حالا در سیستان و بلوچستان قرار است چهل‌و‌یکمین مدرسه را کلنگ بزنیم.»
پدر حسین از طرح‌ها و آرمان‌های او می‌گوید: «حسین در منطقه دشتیاری چابهار اشک ریخت و دغدغه محرومین را داشت. حسین الگوی «مدرسه‌یاری، مدرسه‌سازی و مدرسه‌داری» را طرح کرد و ما باید به مسئله مدرسه‌یاری توجه کنیم چراکه دانش‌آموزان برخی از مدارس مناطق محروم نه‌تنها قبولی کنکور ندارند بلکه در دیپلم گرفتن هم مشکل دارند. حسین توانست با الگوی مدرسه‌داری مناطق محروم 20 تا 30 نفر قبولی در دانشگاه فرهنگیان و دولتی داشته باشند. حفظ سازه مدارس به دلیل شرایط آب‌وهوا و تجهیز وسایل آن یکی از دیگر کارهایی بود که حسین در مدرسه‌داری آن را پایه گذاری کرد. در مدرسه‌سازی هم پیمانکاری را حذف کرد و مبتنی بر نمونه‌ای که دکتر پزشکیان پیرامون مدرسه‌سازی مطرح می‌کنند کارش را انجام داد.»
حسین در گفت‌وگویی گفته بود: «در مؤسسات مختلف خیریه مانند خانه سالمندان، آسایشگاه جانبازان و مؤسسات کودکان سرطانی با اهدای یک شاخه گل می‌توانیم روحیه و امید به زندگی را در این افراد زنده کنیم. این نمونه زیبا از یک کار خیر است. حتماً نباید کار عجیبی انجام شود تا به‌عنوان کار خیر شناخته شود. دانشجویان باید متوجه اهمیت کار خیر شوند و تمام طیف‌ها با عقاید مختلف برای کمک به هم‌نوع، دور این محور انسانی جمع شوند.»
پدر از پسر یاد می‌کند و می‌گوید: «پسرم هشتم آذر ۱۳۹۸ در آخرین سفر خود به خطه سیستان و بلوچستان بر اثر سانحه رانندگی به دیار باقی شتاف. تعدادی از جهادگران و اعضای جهاد سازندگی دانشگاه‌ها در چند سال اخیر در راه خدمت به مردم و رفع محرومیت جان سپرده‌اند. از دکتر پزشکیان درخواست دارم تا مسئله شهید خدمت آنها را در نظر داشته باشند و با مجلس در این زمینه تعاملاتی کنند که مجاب شوند این عزیزان را شهید خدمت معرفی کنند.»
