سفرهای رئیسجمهور مسعود پزشکیان به مناطق کمتر توسعهیافته ایران، قطعه دیگری از پازل گفتمان وفاق دولت است که با گذشت زمان شکل میگیرد و قوام مییابد.
به گزارش پایگاه اطلاعرسانی دکتر مسعود پزشکیان، بامداد لاجوردی یادداشتی را با عنوان «تصمیمگیری بومی؛ سیاستگذاری ملی» در اختیار این رسانه قرار داده است. متن کامل این یادداشت به شرح زیر است:
توسعهنیافتگی سیستان و بلوچستان ریشه در تاریخ اجتماعی ایران و البته جغرافیای منطقه دارد. به مدت چند سده، در حکمرانی ایران دو ایده فارسمحوری و توسعه مرکزمحور حاکم بوده است. بر مبنای این ایده، مرزها از مدار توسعه خارج شدند و کمتر مورد توجه بودهاند. اما سفرهای پزشکیان به مناطق کمتر توسعهیافته از چند منظر متفاوت و تازه است و او را از رؤسای جمهور پیش از خود متمایز میکند.
سفرهای دولت پزشکیان برخلاف دول پیشین فاقد مصوبههای پرشمار، آمارسازی و دستاوردسازی است؛ دولت در مقابل تشنگی رسانهها برای شنیدن آمارها و دستاوردسازیهای چشمگیر مقاومت میکند و بر شنیدن صدای بومیان و مباحث کارشناسی -به ویژه متخصصان- برای توسعه منطقه تأکید دارد. آنطور که پیداست پزشکیان ترجیح میدهد بومیان و اهالی و کارشناسان منطقه خود درباره اولویت و ترجیحات توسعهای تصمیمگیری کنند و این روش درست در مقابل روشی است که پیشتر به کار گرفته میشد و صدها مصوبه در تهران تصمیمگیری شده و تنها در سفرهای استانی نمایشی از تصویب آنها در شورای عالی استانها گرفته میشد. در حالیکه بومیان اولویتهای کاملاً متفاوتی داشتند اما صدای آنها جز در هیاهوی سخنرانیها شنیده نمیشد.
بر کسی پوشیده نیست علیرغم جبران عقبماندگی مناطق محروم در سالهای پس از انقلاب، ایده توسعه این مناطق همچنان قربانی بدسلیقگیهای پیچیدهای است که ریشه در تاریخ اجتماعی ایران دارد. در اینجا آن قطعه پازل که در اختیار پزشکیان است و وفاق نام دارد، نقشآفرینی میکند؛ وفاق با شهروندان سیستان و بلوچستان که در این منطقه ساکن هستند کاری است که دولت انجام میدهد اما اهمیت کار دولت محدود به وفاق با ساکنان آن منطقه نیست. کار سخت پزشکیان در ایجاد نگرش جدید در سطوح بالای سیاستگذاری و حکمرانی است. او باید در درجه اول تفکرات ضدتوسعهای و پوسیده نسبت به اقوام و ساکنان دور از مرکز را اصلاح کند و در مرحله دوم باید بتواند حکمرانان پایتختنشین را قانع کند که ساکنان این مناطق باید خودشان درباره اولویتهای توسعهای تصمیم بگیرند.
ایجاد وفاق بین جریانهای مؤثر در تصمیمگیریها کار سخت پزشکیان است. او باید گروههای متعدد را قانع کند که تصمیمات در منطقه گرفته شود و دولت تنها تسهیلگر باشد و برای تأمین خواسته شهروندان منطقه بسیج منابع را انجام دهد.
